Ανδρέας ο Μανωλιός

γράφει ο Γιάννης Μεταξάς

Πέρασαν περίπου 20 χρόνια από τότε που άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο ο Ανδρέας, ο Μανωλιός, που έζησε στην Ερεσό από το 1975 έως το 1988.

Αφορμή για την τιμητική αυτή αναφορά στον Ανδρέα, υπήρξε η επίσκεψη μου στα χλιαρά, όπου είδα μετά από πολλά χρόνια τα δύο μικρά νταμέλια, όπου έμεινε ο Ανδρέας κατά καιρούς και θυμήθηκα τα χρόνια της απλότητας και της ταπεινής χαράς.

Θυμηθήκαμε όλοι μαζί τον Ανδρέα της προσφοράς, που γεννήθηκε στην Ολλανδία σε μια σχετικά εύπορη οικογένεια, το καλοκαίρι του ’49.

Ο πατέρας του ήταν βουλευτής, σπούδασε δημοσιογράφος και γεωπόνος, αλλά σύντομα οι βαθύτερες εσωτερικές και ηθικές ανησυχίες του, τον οδήγησαν ως την Ινδία για μελέτη της ανατολικής σκέψης και για να προσφέρει βοήθεια στους φτωχούς.

Μετά από διάφορες εμπειρίες, ακολουθώντας τον ταπεινό δρόμο προς την γνώση, τον αυτοέλεγχο και τον ανθρωπισμό, σε ένα από τα ταξίδια του πέρασε κατά τύχη από την Ερεσό.

Στο χωριό μας ένιωσε ότι βρήκε τον τόπο του, όπου και έμεινε για σχεδόν 15 χρόνια. Ο Ανδρέας ήταν απλός και ταπεινός. Βοηθούσε όλες τις γιαγιάδες με τα ψώνια, το άναμμα των φούρνων, τα ψωμιά κλπ.

Το όνομα του ήταν Adrian(Ανδριανός). Όμως στο χωριό το άκουγαν ως Ανδρέας!

Ήταν χορτοφάγος και δεν σκότωνε τίποτα. Ούτε σκορπιούς, ούτε τετράγκαθους. Αγαπούσε την φύση, τα ζωντανά της, τους ανθρώπους της. Δούλευε στα χωράφια, ποτίζοντας τα τριφύλλια, και φρόντιζε πρόβατα κατά καιρούς. Για τους Ερεσιώτες ήταν ο “Μανωλιός”.

Ποτέ δεν έλεγε πολλά λόγια. Με την συμπεριφορά του, τις απλές παρατηρήσεις και την νοοτροπία του, καταλάβαινες ότι τούτος ο άνθρωπος έχει απαρνηθεί τις υλικές απολαύσεις και έχει αγαπήσει την ζωή, την αυτοσυγράτηση, την οικολογία, την ψυχική ισορροπία που προκύπτει από την προσφορά στους συνανθρώπους, και την μουσική!

Ο χαμογελαστός Ανδρέας που έπαιζε φλάουτο και άρπα, έμαθε σαντούρι σαν ήρθε στην Ερεσό. Μάλιστα βρήκε το πεταμένο και ξεχασμένο σαντούρι του θείου μου Πίνδαρου Μεταξά, που έλειπε στην Αμερική, ας τον θυμόμαστε μ’ αγάπη, και το έφτιαξε. Κάθε ηλιοβασίλεμα κατέβαινε ντυμένος στα άσπρα με το σαντούρι και έπαιζε στον ήλιο αρμονίες, ευχαριστώντας για την ημέρα που μόλις πέρασε. Ήταν μια ποιητική εικόνα.

Αρκετοί από το χωριό δεν κατάλαβαν πόσο καλός ήταν ο Ανδρέας και τον κακοχαρακτήριζαν ως Βουδιστή κλπ. επειδή φορούσε άσπρα! Υπήρξε για χρόνια ο κηπουρός των φίλων μας Καναδών, που έχουν φτιάξει τους ωραιότερους μικροκήπους που έχω δει, με την βοήθεια του Ανδρέα.

Ο Ανδρέας ήταν ένας χαρούμενος και θετικός άνθρωπος. Είχε έναν κυνικό ανθρωπιστικό λόγο, σχεδόν λακωνικό. Λίγα λόγια και καλά με μπόλικα χαμόγελα και αστεία πειράγματα. Έλεγε όμως τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Ποτέ δεν μπερδευόσουν με τα λόγια του Ανδρέα!

Κάποια χρόνια αργότερα ερωτεύτηκε την Μανταλένα και έκαναν μαζί δύο όμορφα παιδιά, που σήμερα μένουν στην Ολλανδία, με τα παιδιά τους. Επισκέπτονται την Ερεσό συχνά, αφού εδώ γεννήθηκαν και μεγάλωσαν μέχρι τα έξι τους.

Μετά από αρκετά χρόνια, ο Ανδρέας δεν μπόρεσε να μείνει άλλο στην κάπως, τουριστική πλέον Ερεσό και έφυγε στον κάμπο Σκαλοχωρίου ως τσομπάνης για κάμποσα χρόνια. Ερχόταν στην Ερεσό για τα χαιρετίσματα. Όμως ούτε εκεί ησύχασε και αποφασίζει να γίνει εθελοντής στο γηροκομείο της Μονής Λειμόνος.

Θα γίνει για δύο χρόνια εθελοντής νοσοκόμος και στη συνέχεια δόκιμος μοναχός για 3 χρόνια στην Μονή, όπου δούλευε στο γηροκομείο, το οποίο δυστυχώς είχαν αφήσει στο έλεος του Θεού και του Ανδρέα, όπως έγραψαν οι εφημερίδες χρόνια αργότερα για οικονομικά σκάνδαλα στο γηροκομείο αυτό και τις άθλιες μεσαιωνικές συνθήκες που επικρατούσαν εκεί.

Τα κατάφερε όμως βαφτίστηκε και πήρε την ευχή. Έτσι χαρούμενος έφυγε για το Άγιον Όρος. Έγινε Αγιορίτης μοναχός στην Μονή Καρακάλου, όπου μάλιστα διέπρεψε.

Το επόμενο διάστημα εργάστηκε σκληρά και βρήκε τη θέση του στο όρος του Θεού. Δυστυχώς όμως, μετά από απρόσμενο ατύχημα στις 5 Σεπτεμβρίου 1994, σε ένα από τα υψηλά μπαλκόνια της μονής, σκοτώθηκε. Ο Ανδρέας, είναι θαμένος στο Άγιον Όρος. Θα τον θυμούνται με αγάπη ιδιαίτερη οι μοναχοί της μονής Καρακάλου.

Και εγώ και όλοι οι φίλοι του, θα θυμόμαστε με αγάπη τον Ανδρέα τον Ολλανδό, τον Μανωλιό της προσφοράς, τον φίλο των ανήμπορων γιαγιάδων της Ερεσού, τον φίλο των γερόντων της Μονής Λειμόνος. Ένα ευχαριστώ απ’ όλους αυτούς.

Εύχομαι υγεία στην οικογένεια του, στα παιδιά και εγγόνια του. Θα θυμόμαστε με χαμόγελο και τιμή τον αγιορίτη Ανδρέα, κατά κόσμο Adrian Deridder, ή απλά τον φίλο μας Ανδρέα τον Μανωλιό!